Blog

leesherinneringen

Voor mij zijn herinneringen aan vakanties vaak verbonden met een boek, en omgekeerd. De kaart en het gebied (nog steeds mijn favoriete Houellebecq) aan die ene camping in Frankrijk, Het malle ding van Bobbistiek aan die andere. Het parfum van Süskind brengt me terug naar dat ene hostel in Melbourne en de daaropvolgende busreis van Melbourne naar Adelaide. Russell’s Geschiedenis van de filosofie is Thailand, At the Existentialist Café van Bakewell is de zeilboot in Friesland. Goeie boeken, die extra kleur toevoegden aan de vakantie. Boeken die extra bijbleven omdat er meer tijd was om erover na te denken.

Dit jaar hadden mijn beide vakanties zo’n boek. Daisy Jones & The Six van Taylor Jenkins Reid liet me de hitte in Berlijn vergeten. Wat een boek! Een kruising tussen De meisjes van Emma Cline en George Plimptons biografie van Truman Capote, die is opgebouwd uit duizenden interviewfragmenten van bekenden, vrienden en mensen uit de entourage van Capote.

Daisy Jones & The Six vertelt de opkomst en ondergang van deze band uit de seventies, opgebouwd uit interviews met iedereen die erbij was. Het boek bevat alleen citaten, haast zonder introductie en zonder inbedding in een overkoepelend verhaal. De citaten zeggen genoeg.

Ze voeren je meer naar de drugsovergoten, swingende, vrije jaren zestig en zeventig in muzikaal Amerika, waar de upcoming band The Six langzaam bekendheid krijgt en dan raakt Daisy Jones erbij betrokken. Daarna gaat het snel. Tot ze op 12 juli 1979 ineens ophouden te bestaan.

In dit boek wil je alleen maar steeds verder lezen, van deze band wil je een cd kopen, met deze mensen wil je na een concert hangen.

In het najaar komt het boek in het Nederlands uit!

Fietsen rond het IJsselmeer zal voor eeuwig verbonden zijn met Educated van Tara Westover (Nederlandse vertaling: Leerschool, 15E). Vorig jaar verschenen en me al enorm aangeraden, nu toch maar eens voorgesteld voor de non-fictie leesclub en gelezen op vakantie. Wauw! ‘s Avonds las ik en dan bekroop me na een tijdje het gevoel dat het middenin de nacht was. Zo was ik opgegaan in het boek. Maar dan keek ik op de klok en was er pas een half uur verstreken (dat is toch het mooie aan lezen, bij een goed boek heb je een uur aan een minuut). Overdag mijmerde ik op de fiets over wat ik gelezen had, terwijl mijn benen peddelden, mijn ogen het landschap dronken en de voorsprong van mijn zoon steeds groter werd…

Wat een bijzondere jeugd had Tara Westover, met een vader die niet geloofde in establishment en overheid, alleen in god en zichzelf. Daarom vond vader Westover dat zijn kinderen beter thuis konden leren, werken en leven dan in de grote wereld. Een hard, arm en levensgevaarlijk bestaan, maar voor Westover ook de plek op de wereld die nog steeds als thuis voelt. Ook nu, jaren nadat ze de berg van haar vader heeft verlaten en via verschillende universiteiten uiteindelijk gepromoveerd is aan Cambridge. Die verscheurdheid en dubbele gevoelens beschrijft Westover ingetogen en integer.

Ik denk er nog veel over, dus ik verheug me op de bespreking in de non-fictie leesclub op 5 september. (Meedoen met de leesclub? dat kan: stuur een mailtje om je aan te melden. Kosten: 5E)

Het voelt haast als vakantie: boeken bespreken in het Tuinhuis

De tuin wordt langzaam donkerder. De avond wordt koeler. De deuren schuiven dicht. Binnen lijkt het lichter te worden door het contrast met de duisternis van buiten. Aan tafel een nog niet zo grote groep, wel zeer bevlogen lezers die met mij, Lot, en schrijver Rutger Lemm Asymmetrie van Lisa Halliday bespraken.

Het was een groot plezier, de eerste ‘inloopleesclub’ in het Tuinhuis van de Tolhuistuin. We spraken uitgebreid over het boek, de drie delen die toch moeilijk met elkaar in verband te brengen zijn, de wisselende charme van de delen, en vooral de ingewikkelde verhouding tussen Mary-Alice en Ezra Blazer.

Het kost sommigen van ons (Lot bijvoorbeeld) moeite te begrijpen waarom Mary-Alice op de oude schrijver valt. Maar al snel zegt iemand: ‘Maar als je bedenkt dat ’t Philip Roth is…’ En iemand anders zegt: ‘Oh, dat wist ik helemaal niet.’ Dan blijkt de relatie met deze oude man eigenlijk pas begrijpelijk als je kennis van buiten het boek meeneemt in je lezing.

Rutger en ik vermoeden allebei dat Halliday hiermee speelt. Rutger ziet misschien meer berekening en ik meer een spel met de geoefende lezer: beste lezer, wat doet het met je als je weet wie deze man is?

Maar we spraken ook over de rode draad tussen alle leesclubs dit jaar: had een man dit boek kunnen schrijven? Waaruit blijkt hier de vrouwelijke stem? Hadden we ons de verhouding omgekeerd kunnen voorstellen? Kan Mary-Alice zich inleven in een moslimman?
Dat gebeurt in het tweede deel wanneer Iraaks-Amerikaans staatsburger Amar Ala Jaafari komt vast te zitten op London Heathrow. Tussen de ondervraging en het wachten door zien we zijn leven in flash backs. Creative writing, zo voelt het, Amerikaanse literatuurderig. Behalve de stukjes over het vastzitten op het vliegveld zelf. En wat blijkt? Halliday put ook daarvoor uit haar persoonlijk leven.

Is het boek de hype waard, vroegen we ons aan het eind af. Uiteindelijk vond iedereen toch van niet. De asymmetriën liggen er te dik bovenop om het tot een echt interessante zoektocht te maken en het tweede deel is te weinig uitgewerkt om te overtuigen.

We dronken nog een biertje, er werden nog wat boeken gekocht en toen wandelden we door de stille tuin terug naar huis.

Het voelt haast als vakantie, zo’n boekenavond in het Tuinhuis. Gelukkig gaat Boekhandel Over het water nog 3 keer op vakantie in het Tuinhuis dit jaar. Je kan mee!

Op 18 juni bespreken we Nachtouders van Saskia de Coster. Nachtouders is een autobiografische roman over Saskia en Juli, die naar Canada afreizen om de biologische vader van hun 1-jarige zoontje te bezoeken. Ze komen terecht op een haast sprookjesachtig eiland, waar onderhuids van alles broeit.  Gedurende de reis overpeinst Saskia het moederschap, de relatie, familie… Ze schuwt daarbij het literaire experiment niet.

Wat gebeurt er als zo’n goeie auteur als De Coster zo’n autobiografisch onderwerp aanpakt? Op welke manier overstijgt het boek het stigma van ‘moederboek’? Wat doet een literair experiment met een op het eerste gezicht individueel verhaal?

Genoeg onderwerpen om te bespreken! Tickets zijn verkrijgbaar op de site van de Tolhuistuin.

‘Elke keer als je jezelf op je bek hebt geholpen, heb je leren opkrabbelen.’

‘Mijn gedachten gaan meteen weer naar Yuri. Dan wil ik hem zeggen dat ik hoop dat hij zich ondanks de opgezochte tegenslagen staande houdt. Elke keer als je jezelf op je bek hebt geholpen, heb je leren opkrabbelen, elke keer als je dacht dat je iets van levensbelang door je vingers liet glippen, werd je beter in loslaten.’

Deze zinnen zijn van Carolina Trujillo. Ze komen uit haar NRC-column over Epke Zonderland en Yuri van Gelder. Ik lees haar column graag vanwege die brutale, rake zinnen, wijs en eigenwijs tegelijk.

Carolina Trujillo woont om de hoek bij de winkel. Zo nu en dan steekt ze haar neus om de deur. Zo ook vorige week. Ze had een restant van haar laatste boek, konden we daar misschien iets me in de winkel? Wel eerst even lezen, natuurlijk, vond ze en stak me een exemplaar van Meisjes in blessuretijd toe.

Meisjes in blessuretijd is een bundeling van haar verhalen uit Hard Gras, voetbaltijdschrift voor lezers. Daar heeft ze ook een column in, waarvan ik er eentje met veel plezier voorlas tijdens de wandeling Schrijfsters in Noord. Ik verheugde me dus op het lezen.

Dat was terecht. Trujillo schrijft bruut, grappig en erudiet over haar Uruguyaanse moeder en voetbal en alles wat daartussen past, van coke snuiven tot een taalkundige zoektocht. Elke zin is een feestje en de bokkesprongen in haar vertelstructuur zetten je steeds op het verkeerde been.

Meisjes in blessuretijd ligt daarom in dikke stapels. Trakteer jezelf  op Zuid-Amerikaanse rauwe flair.