Möhlemanns & Köhlemanns onder ‘verzengende’ lentezon
Afgelopen zondag organiseerden we voor de tweede keer de literaire talkshow Mohlemanns & Kohlemanns. Met een programma dat mogelijk nog geolieder inelkaar stak dan de vorige editie, op een zwoele, zomerse avond. Zó zwoel, dat de opkomst misschien tegenviel. Voor de volgende keer bestellen we grijze luchten en onaangename temperaturen.
Want aan het programma lag het niet! Thomas beet het spits af en stond kort stil bij de ons te vroeg ontvallen Wim Brands, naast ‘Boeken’ presentator vooral ook auteur van prachtige dichtbundels. Een trieste noot om de avond op te beginnen, maar het heengaan van de godfather van de Nederlandse literaire TV kon onmogelijk onbesproken blijven.
De eerste gast van de avond was Roos van Rijswijk, de jonge Amsterdamse die onlangs debuteerde met het goed besproken ‘Onheilig’. Het interview was enthousiasmerend. Want wie geen zin kreeg om haar boek te lezen, wil nu op zijn minst dat wonderlijke Noord-Duitse gat Nieheim, waar het zich allemaal afspeelt, bezoeken. Van Rijswijk beschreef Nieheim, dat echt een museumstraat heeft met onder andere een ham-, kaas-, en zakkenmuseum. Ja, u leest het goed: een zakkenmuseum.
Gaat het boek van Van Rijswijk over een getroubleerde moeder-zoon relatie, het boek van de volgende gast, ’Veertig dagen’ van Samira Dainan, gaat over haar hechte band met haar vader. Als ze op het punt staat af te reizen naar Jeruzalem, overlijdt haar vader plotseling. Ze vertrekt naar Marokko voor de begrafenis en reist daarna door naar Jeruzalem. In die van religie overstromende stad beleeft ze haar veertig dagen van rouw. Met muziek, Dainan is zangeres, met bezoek aan religieuze gebouwen en met ontroerende herinneringen aan haar eigenzinnige vader. Aansluitend op het interview zong Dainan een melancholieke ballade, begeleid door spaarzaam accoustisch gitaarwerk.
En ten slotte de gast naar wie we het meest uitkeken; Hans Maarten van den Brink, schrijver van de klassieke roman waar onze winkel zijn naam aan ontleent. Net als ‘Over het water’ is ‘Dijk’ een kleine roman, zwanger van weemoed zonder in nostalgie te verzanden. Eigenlijk wilde Van den Brink liever over andere dingen praten dan over ‘Dijk’. Keuleman’s liefde voor James Salter bijvoorbeeld, of het boek van van Rijswijk. Toch wisten Chris en Thomas hem te ontfutselen dat ‘Dijk’ misschien eigenlijk gaat over de beleving van ruimte en tijd. Dat tijd stil kan staan, dat je een ruimte kunt binnen lopen en jaren terug stapt in de tijd.
En zo vlogen die twee uren voorbij voor je er erg in had. Viel er dan werkelijk niks te zeiken? Vooruit: dat we door een tekort aan personeel ons bier gedwongen 30 meter verderop moesten bestellen, was een beetje vervelend. Tot de volgende Möhlemanns & Köhlemanns!