Lot’s boekenweekworsteling

Lezers die de winkel al lang kennen, weten het: ik hou niet van Boekenweekthema’s. Ook dit jaar niet. ‘Eerste liefde’. Bij mijn aanmelding voor het boekenbal werd gevraagd naar de mooiste zin over liefde uit de Nederlandse literatuur. Ik wist geen antwoord. Zijn er wel mooie boeken over liefde in de Nederlandse literatuur? Of gaan die eigenlijk allemaal over mannelijke lust of diepe worsteling met seks en/of het zelf? Of misschien heb ik die mooie boeken gewoon allemaal niet gelezen?

De liefde, een netelig onderwerp voor literatuur als je het mij vraagt. En misschien wel hierom: Ik denk dat de ideale romantische liefde tot niet zo lang geleden vooral weggelegd was voor mannen. Vrouwen konden er misschien wel van dromen, maar ging het overgeven aan liefde niet ook vaak gepaard met het opgeven van autonomie? Was liefde voor vrouwen niet het begin van het verlies van het eigen leven en het je in dienst stellen van anderen, man en kinderen?

Ik herinner me ook nog hoe verward mijn puberhoofd raakte van het lezen van Jan Wolkers en Harry Mulisch. Mijn gierende hormonen stonden klaar om in actie te komen, maar de manier waarop mijn lichaam benaderd werd door die grote schrijvers vervulde me met weerzin. Moest ik zo beminnen? Nee, moest ik zo bemind worden? Was dit de rol van seksualiteit in mijn leven, object zijn voor een ander?

Nog steeds grijp ik in Nederlandse literatuur terug op titels die niet over de liefde gaan, maar over roeien, kaas, wereldtijdschriften, jongensvriendschappen, meubels die de macht overnemen, reisavonturen…

En nog steeds ben ik op zoek naar dat boek dat me herkenning biedt in hoe het voor mij, als vrouw, is om verliefd te zijn, om liefde te voelen. Met het risico op een ongeplande levensvervulling zodra je met elkaar in bed stapt. Met verwachtingen over rollenpatronen die in onze maatschappij zijn ingebakken. Met het besef, kortom, dat romantische liefde voor vrouwen een papieren tijger is, geen recht doet aan de werkelijkheid van compromissen sluiten en inleveren. Dat er niet één individu onder het laken ligt, maar twéé, die met elkaar zullen moeten leven en hun evenwicht daarin gezamenlijk moeten vinden. Niet activistisch, maar vol van de liefde waarmee je die onderneming aan wil vangen.

Ja! Er is een boek waarin ik dat las. Dat eraan raakte. Geen Nederlandse literatuur, maar allemaggies goed: Hamnet van Maggie O’Farrell. De vrouw in kwestie: Agnes, die haar zelfstandigheid probeert te behouden tussen het zorgen voor haar kinderen, haar zeer aanwezige schoonouders en zeer afwezige geliefde en de rol die haar als vrouw in de 16e eeuw wordt opgelegd.Zo mooi is haar liefde voor haar man, haar begeerte en al haar geschipper beschreven.

Dus raad ik tot mijn eigen verbazing voor deze boekenweek een vertaald boek van 2 jaar oud aan!