leesherinneringen

Voor mij zijn herinneringen aan vakanties vaak verbonden met een boek, en omgekeerd. De kaart en het gebied (nog steeds mijn favoriete Houellebecq) aan die ene camping in Frankrijk, Het malle ding van Bobbistiek aan die andere. Het parfum van Süskind brengt me terug naar dat ene hostel in Melbourne en de daaropvolgende busreis van Melbourne naar Adelaide. Russell’s Geschiedenis van de filosofie is Thailand, At the Existentialist Café van Bakewell is de zeilboot in Friesland. Goeie boeken, die extra kleur toevoegden aan de vakantie. Boeken die extra bijbleven omdat er meer tijd was om erover na te denken.

Dit jaar hadden mijn beide vakanties zo’n boek. Daisy Jones & The Six van Taylor Jenkins Reid liet me de hitte in Berlijn vergeten. Wat een boek! Een kruising tussen De meisjes van Emma Cline en George Plimptons biografie van Truman Capote, die is opgebouwd uit duizenden interviewfragmenten van bekenden, vrienden en mensen uit de entourage van Capote.

Daisy Jones & The Six vertelt de opkomst en ondergang van deze band uit de seventies, opgebouwd uit interviews met iedereen die erbij was. Het boek bevat alleen citaten, haast zonder introductie en zonder inbedding in een overkoepelend verhaal. De citaten zeggen genoeg.

Ze voeren je meer naar de drugsovergoten, swingende, vrije jaren zestig en zeventig in muzikaal Amerika, waar de upcoming band The Six langzaam bekendheid krijgt en dan raakt Daisy Jones erbij betrokken. Daarna gaat het snel. Tot ze op 12 juli 1979 ineens ophouden te bestaan.

In dit boek wil je alleen maar steeds verder lezen, van deze band wil je een cd kopen, met deze mensen wil je na een concert hangen.

In het najaar komt het boek in het Nederlands uit!

Fietsen rond het IJsselmeer zal voor eeuwig verbonden zijn met Educated van Tara Westover (Nederlandse vertaling: Leerschool, 15E). Vorig jaar verschenen en me al enorm aangeraden, nu toch maar eens voorgesteld voor de non-fictie leesclub en gelezen op vakantie. Wauw! ‘s Avonds las ik en dan bekroop me na een tijdje het gevoel dat het middenin de nacht was. Zo was ik opgegaan in het boek. Maar dan keek ik op de klok en was er pas een half uur verstreken (dat is toch het mooie aan lezen, bij een goed boek heb je een uur aan een minuut). Overdag mijmerde ik op de fiets over wat ik gelezen had, terwijl mijn benen peddelden, mijn ogen het landschap dronken en de voorsprong van mijn zoon steeds groter werd…

Wat een bijzondere jeugd had Tara Westover, met een vader die niet geloofde in establishment en overheid, alleen in god en zichzelf. Daarom vond vader Westover dat zijn kinderen beter thuis konden leren, werken en leven dan in de grote wereld. Een hard, arm en levensgevaarlijk bestaan, maar voor Westover ook de plek op de wereld die nog steeds als thuis voelt. Ook nu, jaren nadat ze de berg van haar vader heeft verlaten en via verschillende universiteiten uiteindelijk gepromoveerd is aan Cambridge. Die verscheurdheid en dubbele gevoelens beschrijft Westover ingetogen en integer.

Ik denk er nog veel over, dus ik verheug me op de bespreking in de non-fictie leesclub op 5 september. (Meedoen met de leesclub? dat kan: stuur een mailtje om je aan te melden. Kosten: 5E)