Dan maar dode goudvissen

Noord heeft een nieuwe literaire held. Hij heet Hendrik Groen en is halverwege de tachtig. In 2013 hield hij een dagboek bij over zijn leven in een verzorgingshuis in Noord, dat nu is uitgegeven onder de titel Pogingen iets van het leven te maken, het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar . Prachtig is ‘t. Hij begint te schrijven als uitlaatklep over zijn zeurende medebewoners, die bij de koffie alleen over kwaaltjes en kleinkinderen willen praten en onzin debiteren over politiek. Zichzelf spaart hij ook niet. Niet klagen, spreekt hij zichzelf meermaals toe. ‘Slappe zak’, noemt hij zichzelf als hij een thee-uitnodiging van een buurvrouw niet heeft afgeslagen.

De theevisite leidt tot de dood van de goudvissen van de derde verdieping en later ook die van de tweede verdieping. En dan is januari nog niet eens afgelopen! Groen’s pogingen om iets van het leven te maken zijn grappig en ontroerend tegelijk. Moedig bestrijdt hij –samen met een paar vrienden in het complex- de somberheid van ouder worden. Hij verzet zich tegen teveel betutteling door de directie en verzorgt liefdevol de medebewoners die dat nodig hebben.

Kortom, Hendrik Groen verdient een etalage. Dus bestelden we boeken, t-shirts, posters en we plaatsten een oproep om goudvissen te lenen. Hoewel we verzekerden goed voor ze te zorgen, kon niemand zijn goudvissen missen. Daar laten we ons natuurlijk niet door tegenhouden! Nu hebben we dode goudvissen in de etalage.  En thee met cake (niet droog) in de winkel!

Overigens is het onbekend wie Hendrik Groen is. Groen is niet zijn echte naam, misschien is de schrijver niet eens in de tachtig… Maar waarachtig is Pogingen iets van het leven te maken wel!