Radiosignalen 3: Soms moet je je ongelijk bekennen
Het is een regenachtige donderdagochtend. Ik heb mijn to-do-lijstje gemaakt. Ik heb gezien dat ik niet hoef af te wassen, want dat heeft geweldige collega Roxanne al gedaan. Op mijn dagschema is nog ruimte voor ‘Iets met Inhoud.’ Ik struin door de winkel op zoek naar inhoud, pak een boek om een bandje voor te maken.
Ineens valt mijn oog op Moord op de moestuin van Nicolien Mizee. Misschien moet ik dat toch eens proberen…
Lang geleden, ik bedacht me gisteren in de bus dat het bijna 20 jaar geleden moet zijn geweest, of misschien ruim 15, hoorde ik een interview met Mizee. Wat een bizar lange tijd is dat, meer dan anderhalf decennium, terwijl ik haar stem nog in mijn hoofd hoor en de luisterervaring me nog zo helder voor de geest staat. ‘Wat een vreselijk mens,’ dacht ik toen. ‘Verschrikkelijk. Daar ga ik principieel nooit wat van lezen.’
Meer dan anderhalf decennium is best lang om een principe aan te hangen gebaseerd op 1 interview (als het over het klimaat gaat is het een ander geval…).
Moord op de moestuin werd verkozen tot boek van de maand. ‘Wat vind jij ervan?’ appte Roxanne. ‘Haha,’ appte ik terug, mij nog onbewust van de daadwerkelijke lengte van mijn principiële keuze. Om mij heen zeiden steeds meer mensen: ‘Nee, maar die Mizee moet je echt eens lezen. Die faxen aan Ger zijn heel goed.’ ‘Jaja,’ dacht ik. ‘Ik weet het wel,’ dacht ik.
Gisteren stuitte ik op de podcast Met Groenteman in de kast: interviews van Gijs Groenteman in de archiefkast van de Volkskrant. Ik hou van Groentemans interviewstijl. En dit format is fantastisch: ongeveer 1 uur interview zonder muziekjes, rubriekjes of andere vaste formatjes.
Hij interviewde Mizee op 15 februari (afl. 66) en ik luisterde vol overgave. ‘Wat een leuke dingen zegt die vrouw! En ze heeft dezelfde mening over Agatha Christie als ik! En over kleren! En over dure tassen!’
Dus pakte ik vanmorgen Moord op de moestuin op. Met angst en beven, want nu waren de verwachtingen ineens hooggespannen. Het was doodstil in de winkel. Ik had een gat in mijn to-do-lijstje. Ik ging gewoon even lezen. Het water testen.
Na 5 bladzijden wist ik dat ik mijn ongelijk moest bekennen. Mizee is inderdaad een fantastische schrijfster. Moord op de moestuin is écht een boek voor mij. Ik heb al 2x hardop gegrinnikt en al 2 zinnen overwogen om naar de Tzumprijs te sturen en wat een pech dat ik in de boeken van de winkel niets kan aanstrepen.
‘Lekker leesweer,’ zei ik tegen een klant die de regen trotseerde. Misschien neem ik het er zelf ook nog even van…
