Een ondoorgrondelijk boek dat uiteindelijk een goudstaaf blijkt

Het uur van de ster  van Clarice Lispector geeft zich niet makkelijk over aan de lezer. Misschien is zelfs een tweede lezing nodig om het spoor van goudklompjes te volgen en aaneen te kunnen smeden tot een staaf. En dan heb je wat!

De worsteling van een schijver met een verhaal. De verhaal-schrijver worstelt met de schepping van Macabéa: hoe haar verhaal zó te vertellen dat ze blijft wat ze is, een vrouw die zich nauwelijks bewust is van haar eigen bestaan, laat staan dat anderen zich daarvan bewust zijn. ‘Ik kan alleen onmogelijk zijn,’ laat de verteller haar zeggen. Het is op het moment dat ze een man tegen komt die haar een glimpje zicht geeft op een mogelijk bestaan: verliefd, verloofd, getrouwd.

De verteller hikt aan tegen dit moment: wanneer dit bestaan een verhaal moet worden, wanneer het meisje een individu zal zijn. Macabéa heet ze dan opeens.

Macabéa kan niet te lang het onderwerp van het bestaan zijn, want dat zou haar voor eeuwig veranderen van een meisje uit de massa, dat door niemand gezien wordt, tot een vrouw waarover boeken geschreven worden. Daarom heeft ze slechts een uur om een ster te zijn. Letterlijk, pas aan het eind van het boek komt haar wrange shining moment. Bovendien kost het lezen van haar verhaal niet veel meer dan een uur.

Maar bij mij is Macabéa in het geheugen gegrift. Ik zal haar nooit vergeten. Daarom is Het uur van de ster Boek van de week.