Mijmeringen bij een getekende brief
Wanneer je bent opgegroeid in de jaren 80, of toen al volwassen was, ken je het tekenwerk van Peter Vos waarschijnlijk. Ik wel, in ieder geval. Al heb ik er lang over gedaan tot het onderscheid tussen Peter van Straaten en Peter Vos zich in mijn hoofd had verankerd.
Dat gebeurde definitief toen ik het marathoninterview met Peter Vos luisterde. Een leerzame, inspirerende en diep ontroerende ervaring. Het interview is nog te beluisteren als podcast. Hier is de link.
Peter Vos was misschien wel de beste tekenaar van Nederland. Hij blonk uit in het tekenen van dieren. Vooral zijn musjes zijn oogstrelend. Musjes, harlekijnen en andere tekeningen sierden ook zijn brieven. Dat blijkt uit het gisteren verschenen Peter Vos, Getekende brieven. Een adembenemend boek. Een grote selectie uit zijn brieven tussen 1952 en 2005 is full colour afgedrukt, getranscribeerd en geannoteerd. Al bladerend word je jaloers op de ontvangers van de brieven, en treurig. Peter Vos overleed in 2010. We zullen nooit meer ontvangers kunnen worden van zo’n speelse, zorgvuldige, geestige, getekende brief. Gelukkig kunnen we ze nu wel lezen. Het boek is niet goedkoop -49,50- maar elke cent waard.
Bladerend door het boek word ik bevangen door andere gedachten, mijmeringen. Niemand schrijft meer brieven, of toch nauwelijks iemand. En ondanks recente, liefhebbende uitgaven als Brieven van belang van Shaun Usher en Ode aan de brief van Simon Garfield, is er nog geen revival van de brief te bespeuren.
Vreemd eens te meer, omdat ‘schrijven om gezien te worden’ tegenwoordig zo enorm populair is. De boeken over Handlettering vliegen de winkel uit. Google op ‘bullet journaling‘ of ‘art journaling‘ en je vindt instagramaccount na blog na site over mensen die niets heerlijker vinden dan notitiesboekjes vol mooie bladzijden te maken.
Een betekentenis: ik ben besmet met het virus. Als je me lief vraagt, wil ik je mijn journals (ik noem het zibaldones) wel eens laten zien (of beter nog: neem deel aan de verdiepingsgroep alledaagse spiritualiteit. Op 15 februari vertel ik daar over aandacht en journaling en neem ik mijn boekjes mee)
Maar wat me bij het doorbladeren van de brieven van Peter Vos invalt is de vraag waarom we en masse met pennetjes in boekjes krassen, en masse onze krassen op het internet gooien, maar niet geïnteresseerd zijn in het persoonlijk naar elkaar sturen van die krassen. Ja, je hebt meer publiek online, maar de betrokkenheid tussen jou en je publiek is kleiner dan bij een briefschrijver en ontvanger. Het is misschien minder eng om het semi-anoniem in de zee van het web te kieperen en positieve reacties zullen je deel zijn. Maar toch: het is mooi om een tekening, een boodschap maar voor 1 iemand of 1 adres te maken. Gewoon je best doen voor 1 naaste. Dat ís toch prachtig? Bekijk de getekende brieven van Peter Vos maar eens.
