De laatste witte man

Komma-rijk geschreven boek over een wereld waarin iederen plotseling donker wordt

Aby:
Het eerste dat me boeide was de schrijfstijl, Hamid maakt tenslotte zinnen, lange zinnen, zinnen die in stukken gebroken worden door komma’s, stukken die samen een soort kadans weten de vormen waar de inhoudelijkheid van het boek bovenop komt te drijven, iets dat wat mededogen met de hoofdpersoon en schrijver vergt, waarbij het gaat over de plotselinge verkleuring van witte mensen, niet alleen verkleuring maar ook anderszins uiterlijke verandering, en beschreven wordt hoe de hoofdpersoon maar ook anderen daarop reageren, met liefde of onwil, racisme en angst en uiteindelijk acceptatie.

de uitgever:
Wanneer Anders op een ochtend ontwaakt, ontdekt hij dat zijn witte huid donker is geworden en dat hem vanuit de spiegel een vreemdeling aankijkt. De eerste aan wie hij dit vertelt is Oona, een vriendin van vroeger en sinds kort zijn geliefde. Al snel komen er van overal uit het land berichten over vergelijkbare gebeurtenissen. Sommigen zien in deze gedaanteverwisselingen de lang gevreesde omverwerping van de gevestigde orde, waartegen men zich tot het bittere eind moet verzetten. In vele anderen, zoals Anders’ vader en Oona’s moeder, woedt een strijd tussen gevoelens van intens verlies en intense liefde. Naarmate de band tussen Anders en Oona sterker wordt, krijgen de ontwikkelingen een andere nuance: een kans om elkaar met nieuwe ogen te bekijken.

In De laatste witte man zet Mohsin Hamid al onze obsessies en halve waarheden op hun kop om een beeld te schetsen van een toekomst waarin we meer met elkaar gemeen hebben dan we nu denken.