Blog

Stevie leest: De keus van Lot

Misschien ken je het woord slapstick. Misschien ook niet. Ik leg het voor de zekerheid even uit. Slapstick is een bestwel flauw grapje zo vaak maken dat het grappiger wordt dan het eerst was, door de herhaling. De waanzinnige boomhut van 39 verdiepingen heeft veel slapstick. Dat vind ik leuk.

Misschien ken je de boomhut en zijn bewoners. Misschien ook niet. Ik leg het voor de zekerheid even uit. Andy en Terry wonen in een boomhut zonder ouders en ze maken steeds nieuwe verdiepingen: een zwembad met mensenetende haaien, bijvoorbeeld, en een concertgebouw, een bowlingbaan, een ijssalon met 78 smaken – bemand door de robot Edward Schephand. Het begon met een boomhut van 13 verdiepinden – dat was deel 1. Daarna bouwden ze er 13 verdiepingen bij, zo ontstond deel 2.

Misschien had je het al door. Misschien ook niet. Ik leg het voor de zekerheid nog even uit. Andy en Terry zijn ook de makers van de boomhut-boeken. Andy schrijft en Terry tekent. Ze moeten hun nieuwe boek bijna inleveren bij Meneer Grootneus, hun uitgever, maar ze zijn pas op bladzijde 38. Ze waren namelijk te druk met de nieuwe verdiepingen van hun boomhut. Gelukkig heeft Terry een oplossing gebouwd, die de hele 39e verdieping in beslag neemt. En de rest van het boek, want de oplossing keert zich tegen Andy en Terry. Of toch niet…?

Misschien denk je dat De waanzinnige boomhut echt is. Misschien ook niet. Ik leg voor de zekerheid even uit wat ik bedoel. Veel verhalen zouden echt kunnen gebeuren. Ze gaan over mensen zoals jij en de wereld zoals die is. Er zijn ook verhalen die niet kunnen in deze wereld, met pratende dieren of vliegende tapijten. Daarvan kan je toch geloven dat ze ergens echt zouden kunnen gebeuren. Dat kan bij De waanzinnige boomhut niet. Weet je waarom? Omdat Terry en Andy leven in een wereld, die een boek ís. Ze doen dingen die alleen op papier kunnen. Zo gumt Terry ‘echte’ dingen uit met zijn lasergum. Ik weet dat Lot dat soort grapjes heel leuk vindt. Jij ook?

Misschien lees je heel veel. Misschien ook niet. Voor de zekerheid benadruk ik dit nog even: in De waanzinnige bomhut staan veel plaatjes en het is makkelijk geschreven, dus ook als je niet zo van lezen houdt is het een fijn boek.

Misschien had je het al door. Misschien ook niet. Ik leg het toch even uit. Ik deed een poging tot slapstick door steeds hetzelfde flauwe trucje opnieuw te gebruiken. Heb je erom gelachen?

Lezen of niet?
Wel
-als je van grappen houdt.
-als je niet van moeilijk houdt.
-als je van maffe dingen houdt.

Niet
-als je van waargebeurde verhalen houdt (of verhalen die echt kunnen gebeuren).
-als je gauw iets eng vindt.
-als je niet van herhaling houdt.

Kinderboekenweekfeest

 Afgelopen zaterdag bezochten Ingrid en Dieter Schubert de winkel ter speciale afsluiting van de Eerste kinderboekenweek van Boekhandel Over het water. Ze zijn bekend van hun ontelbare klassieke prentenboeken. Wie is er de afgelopen 30 jaar niet opgegroeid met Monkie, of Platvoetje; Woeste Willem, Ophelia of De Paraplu, de verhalen van Beer en Egel…? Vandaag liep een mevrouw de winkel binnen, die vroeger Er ligt een krokodil onder mijn bed als lievelingsboek had. Ze werd eraan herinnerd door de etalage, die volledig gewijd is aan de krokodil.

De Schuberts lazen voor uit Er ligt een krokodil onder mijn bed, dat niet meer helemaal het boek is dat de mevrouw zich herinnerde. Ingrid en Dieter hebben het vernieuwd en kwamen dat laten zien in de winkel. Ze werden vergezeld van de krokodil die iedereen wel even in zijn of haar bil wou bijten… De toegestroomde kinderen gingen ervan brullen, maar toen Ingrid begon voor te lezen werden ze muisstil, op lachsalvo’s of antwoorden op een vraag na.

De winkel raakte tijdens het voorlezen zó vol, dat er alleen nog maar iemand bij kon als er eerst iemand uitging. Gelukkig konden daardoor veel kinderen zien hoe de Schuberts een tekening voor de winkel maakten, en hun eigen input geven: ‘Hoeveel piraña’s zal ik tekenen?’ ‘Twaalf!’ Het werden heel kleine piraña’s. Als je niet beter wist zou je denken dat ‘t stipjes zijn…

Toen de tekening af was, bleven de Schuberts nog wel een uur signeren. Wat een geslaagde middag. Een onvergetelijke boekenweek. Dankjewel, Ingrid en Dieter! Dankjulliewel, kinderen! Dankjewel, Lemniscaat!

Lezen Over het water: Kinderwet van Ian McEwan

Voor de aller- allerlaatste keer verplaats ik het Lezen Over het water naar een vrijdag. Ik weet dat dit velen van jullie minder goed  uitkomt, mijzelf ook, maar helaas is de maand november druk in de winkel.

Op zoek naar vertaalde Franse literatuur om te bespreken (een gekoesterde wens), kwamen we op De kinderwet van Ian McEwan. Volgens alle berichten schrijft McEwan literatuur, dus verwacht ik een meer maatschappelijke/morele discussie over dit boek.

De flap zegt: Rechter Fiona Maye wordt alom geprezen om haar ethische en weloverwogen uitspraken. Wanneer haar echtgenoot haar verlaat na een ruzie over een mogelijk open huwelijk, stort ze zich op haar werk. Ze richt zich op een ingewikkelde zaak van een doodzieke 17-jarige jongen die, samen met zijn ouders, een noodzakelijke bloedtransfusie weigert omdat dit in strijd is met zijn geloof als Jehova’s getuige. Besluit Fiona dat de jongen te jong is om zelf over leven en dood te beslissen of weegt het recht op vrije wil toch zwaarder? Haar uitspraak heeft hoe dan ook grote gevolgen.

Pikant detail: De ex-vrouw van McEwan voelde zich aangesproken door dit boek en interrumpeerde een interview van McEwan om haar beklag te doen. Doet dat ertoe voor het boek?

En bij een zo uitgebreid oeuvre als McEwan is altijd de vraag: hoe verhoudt het zich tot zijn andere werk?

Kortom, vragen genoeg. Het Engels en het Nederlands zijn op voorraad. Laat je het weten als je van plan bent te komen?