Blog

De Meisjes: het Zomerboek van 2016

Nog vóór Emma Cline ook maar een fatsoenlijke alinea van De Meisjes op papier had staan, begonnen Amerikaanse uitgevers al grof te bieden. Naar verluid legde Random House uiteindelijk een slordige twee miljoen dollar neer voor wat de zomerroman van 2016 moet worden. Hooggespannen verwachtingen kortom, nu boek wereldwijd gelijktijdig verschijnt. De zevenentwintigjarige debutante lost ze moeiteloos in. De Meisjes is een zinderende en aangrijpende roman geworden. Believe the hype!

Qua opzet misschien niets nieuws onder de zon; een vrouw van middelbare leeftijd blikt terug op die ene zomer waarin ze voorgoed haar onschuld verloor. In het California van 1969 is Evie een veertienjarige dochter van pas gescheiden ouders dat een warme zomer vult met eindeloos hangen en hunkeren naar onbereikbare jongens. Ze is onafscheidelijk van Connie, op wie ze eigenlijk een beetje uitgekeken is geraakt. Als Evie op een middag in een park de oudere en tegendraadse Suzanne ziet lopen, voelt ze zich op slag tot haar aangetrokken.

Om bij Suzanne en haar vriendinnen in het gevlei te komen, steelt ze een pak WC-rollen, waarna alles in een stroomversnelling terecht komt. Ze wordt opgenomen in de commune waar Suzanne deel van uitmaakt. Een zootje quasi-idealistische vagebonden dat zich in een afgelegen woonboerderij ophoudt, onder leiding van de charismatische Russell. Verblind door haar liefde voor Suzanne, een hang naar avontuur en de puberale drang ergens bij te horen, raakt Evie steeds verder vervreemd van haar oude leventje.

De Meisjes speelt zich af in een iconische zomer en rond een van Amerika’s meest gemythologiseerde booswichten. Maar wat Cline gelukkig niet doet, is dit gegeven uitbuiten. Moeiteloos roept ze een tijdsbeeld op zonder te vervallen in obligate popcultuurreferenties. Nooit schiet het boek door in sensationele ‘based-on-true-events fiction’, terwijl het onderwerp zich daar zo makkelijk voor leent. Ja, het verhaal culmineert in een roemruchte slachtpartij, maar De Meisjes is vooral het verhaal van een verstikkende vriendschap. Of beter, de verstikkende wens bevriend te zijn met iemand die je op een voetstuk plaatst. Een valkuil voor zoveel jonge meisjes (maar jongens net zo goed) die zich te snel willen ontworstelen aan het juk van hun kindertijd.

In Amerika schoten superlatieven en de gebruikelijke clichés waarin debutanten worden ondergedompeld tekort. Met één boek op zak is het misschien te vroeg om te stellen dat Cline die nieuwe ster aan dat firmament is, maar De Meisjes is een ijzersterk debuut.

Spannende boeken

Vorige week begonnen de Spannende weken, waarin aandacht wordt besteed aan het spannende boek. De afgelopen jaren was de maand van het spannende boek-zoals het toen nog heette- niet echt een trekker voor Over het water. Daarom hebben we dit jaar het geschenk niet ingekocht. Maar we hebben wel een eigen selectie gemaakt in het overweldigende aanbod en mooie titels gekozen. Een greep:

Fred Vargas (een vrouw) schijft sfeervolle policiers rond commissaris Adamsberg. Een Engelse krant schreef dat haar romans ‘vreemd’ zijn, met name Adamsberg. En ja, Adamsberg is een vreemde, iemand die zijn eigen gang gaat, die zijn eigen methodes heeft en een eigen entourage. Net als Maigret, eigenlijk. Zoals Maigret voor zich uit kan staren en brommen, zo doet Adamsberg dat ook, al bromt hij niet, maar tekent. Hij slentert ook door Parijs, al is het Parijs van Adamsberg moderner en bizarder dan dat van Maigret.
In IJsmoord overlijdt een oude vrouw nadat ze een brief ging posten. De ontvanger van de brief overlijdt ook. Adamsberg raakt zijdelings betrokken, maar vriest er langzaam aan vast. Letterlijk, haast. Hij gaat in het voetspoor van de doden naar IJsland en verdiept zich in Robespierre. Een intelligent boek, waarin je fijn kan verdwijnen.
arab jazz
De smaak te pakken gekregen van Franse policiers? Simenon wordt opnieuw uitgegeven. We hebben een heel aantal titels op voorraad.
Ook interessant: Arab Jazz van Karim Miské. Deze policier heeft twee agenten in de hoofdrol, die een bizarre moordzaak moeten oplossen in de banlieu van Parijs. Miské kent de omgeving duidelijk van binnen en van buiten en geeft een indringend beeld van de multiculturele snelkookpan.

Ook genoten van de nieuwste Leon: Ik aanbid je. Commissario Brunetti is weer in topvorm en buigt zich over bedreigingen aan het adres van operazangeres Flavia Petrelli, nog bekend uit de eerste Brunetti. Leon’s schrijven is soms wat te makkelijk, maar dit is weer eentje die erboven uitsteekt.

Sinds kort wordt Karin Fossum gelukkig weer uitgegeven in het Nederlands. Fossum is een Noorse schrijfster. Ze schrijft boeken met een sterke psychologische lading. Net als in de oudere titels van Nicci French heeft Fossum in haar boeken oog voor de slachtoffers van de misdaad, de nabestaanden, de achterblijvers. Ook de daders zijn vaak slachtoffers, kleine mensen met zware verledens. In Veenbrand zijn de slachtoffers een vrouw en haar kind, vreemdelingen in de caravan waar ze zijn gevonden. We volgen hun levens via flash backs en via het onderzoek van Fossum’s vaste speurder Sejer.
Sejer is een klassieke Scandinavische speurder, melancholisch, soms nurks, maar zijn priveleven speelt een minder grote rol dan bijvoorbeeld het leven van Wallander in de boeken van Mankell.
Veenbrand is weer een goeie Fossum. Ze laat je meeleven met haar personages, haar landschappen griffen zich in je geheugen. De plot die ze beschrijft is enorm treurig.
Uitgeverij Marmer, die Veenbrand uitgeeft, heeft ook een aantal van haar oudere titels opnieuw uitgebracht, onder andere Indiase bruid en Wie de wolf vreest. Beide voor 10 euro te verkrijgen.
De Indiase bruid is de moeite waard. De hoofdpersoon, een man die je hart verwarmt, zit nog steeds in mijn hoofd, al las ik het boek meer dan 10 jaar geleden.
Wie de wolf vreest is bijna net zo goed.

De lezers van Umberto Eco en andere metadetectives zullen smullen van Laurent Binets De zevende functie van taal. De vraag in het nieuwe boek van Binet is: wie vermoordde Roland Barthes? Was het Foucault, Kristeva of toch de Russen? Of was de aanrijding met het bestelbusje toch een ongeluk? Inspecteur Bayard en zijn onwillige hulpje Simon Herzog – Watson en Holmes in een nieuw jasje- onderzoeken de zaak in Frankrijk, Italië en Amerika. Een snelle vertelling vol achtervolgingen met een bak taalfilosofie. Geen boek voor een internetloze vakantie (je wil om de haverklap googlen), wel een fijne hersenkraker, want wat is nou die zevende functie van taal? De leesclub was een beetje verdeeld over De Zevende functie van taal, maar ik heb genoten!

Ook uit: een nieuwe Robert Galbraith (ja!), een nieuwe Nicci French, en een thriller van Pauline Slot.

We hebben nog een aantal spannende pakketten: veel spanning voor weinig, in nieuwsgierigmakende pakjes.

Möhlemanns & Köhlemanns onder ‘verzengende’ lentezon

Afgelopen zondag organiseerden we voor de tweede keer de literaire talkshow Mohlemanns & Kohlemanns. Met een programma dat mogelijk nog geolieder inelkaar stak dan de vorige editie, op een zwoele, zomerse avond. Zó zwoel, dat de opkomst misschien tegenviel. Voor de volgende keer bestellen we grijze luchten en onaangename temperaturen.

Want aan het programma lag het niet! Thomas beet het spits af en stond kort stil bij de ons te vroeg ontvallen Wim Brands, naast ‘Boeken’ presentator vooral ook auteur van prachtige dichtbundels. Een trieste noot om de avond op te beginnen, maar het heengaan van de godfather van de Nederlandse literaire TV kon onmogelijk onbesproken blijven.

De eerste gast van de avond was Roos van Rijswijk, de jonge Amsterdamse die onlangs debuteerde met het goed besproken ‘Onheilig’. Het interview was enthousiasmerend. Want wie geen zin kreeg om haar boek te lezen, wil nu op zijn minst dat wonderlijke Noord-Duitse gat Nieheim, waar het zich allemaal afspeelt, bezoeken. Van Rijswijk beschreef Nieheim, dat echt een museumstraat heeft met onder andere een ham-, kaas-, en zakkenmuseum. Ja, u leest het goed: een zakkenmuseum.

Gaat het boek van Van Rijswijk over een getroubleerde moeder-zoon relatie, het boek van de volgende gast, ’Veertig dagen’ van Samira Dainan, gaat over haar hechte band met haar vader. Als ze op het punt staat af te reizen naar Jeruzalem, overlijdt haar vader plotseling. Ze vertrekt naar Marokko voor de begrafenis en reist daarna door naar Jeruzalem. In die van religie overstromende stad beleeft ze haar veertig dagen van rouw. Met muziek, Dainan is zangeres, met bezoek aan religieuze gebouwen en met ontroerende herinneringen aan haar eigenzinnige vader. Aansluitend op het interview zong Dainan een melancholieke ballade, begeleid door spaarzaam accoustisch gitaarwerk.

En ten slotte de gast naar wie we het meest uitkeken; Hans Maarten van den Brink, schrijver van de klassieke roman waar onze winkel zijn naam aan ontleent. Net als ‘Over het water’ is ‘Dijk’ een kleine roman, zwanger van weemoed zonder in nostalgie te verzanden. Eigenlijk wilde Van den Brink liever over andere dingen praten dan over ‘Dijk’. Keuleman’s liefde voor James Salter bijvoorbeeld, of het boek van van Rijswijk. Toch wisten Chris en Thomas hem te ontfutselen dat ‘Dijk’ misschien eigenlijk gaat over de beleving van ruimte en tijd. Dat tijd stil kan staan, dat je een ruimte kunt binnen lopen en jaren terug stapt in de tijd.

En zo vlogen die twee uren voorbij voor je er erg in had. Viel er dan werkelijk niks te zeiken? Vooruit: dat we door een tekort aan personeel ons bier gedwongen 30 meter verderop moesten bestellen, was een beetje vervelend. Tot de volgende Möhlemanns & Köhlemanns!