De meest gestelde vraag vantevoren was: ‘hoe heb je dat voor elkaar gekregen, Buwalda in je winkel?’ Het antwoord is even saai als voor de hand liggend: Ik heb het gewoon gevraagd. Peter Buwalda zei meteen ‘ja’.

Op mijn eerste werkdag in een boekhandel ontdekte ik waarom het werk zo leuk is: je mag de hele dag met mensen over boeken praten.

Dat vind ik nog steeds het leukste aspect aan mijn beroep. Maar andere gesprekken in de winkel, die niet over een boek gaan, zijn ook niet te versmaden. Toen de winkel net bestond, stapte eens een man binnen. In het binnenlopen keek hij om zich heen en vroeg meteen: ‘Wat is dit voor een winkel?’

Het is een regenachtige donderdagochtend. Ik heb mijn to-do-lijstje gemaakt. Ik heb gezien dat ik niet hoef af te wassen, want dat heeft geweldige collega Roxanne al gedaan. Op mijn dagschema is nog ruimte voor ‘Iets met Inhoud.’ Ik struin door de winkel op zoek naar inhoud, pak een boek om een bandje voor te maken.

Ineens valt mijn oog op Moord in de moestuin van Nicolien Mizee. Misschien moet ik dat toch eens proberen…

Er staat een punt open die vandaag nog doorgestreept moet. De punt, ja. Niet het punt. Het gaat hier om een leesteken dat staat tussen mij en ‘migreren en reflectie’.

Achter de punt staat: Stukje Boek van de week BJM.

Gelukkig is Roxanne weer terug van verlof. Ik hou namelijk erg van voorlezen en Roxanne wil meestal wel naar me luisteren.

Daarom heb ik al veel in Rinkeldekink gelezen.

Het lezen van het juiste boek is een wonder. Ik heb al zo vaak het juiste boek gelezen en toch overvalt het me elke keer als het gebeurt. De haast om telkens verder te lezen. De vonkjes die door mijn hoofd springen, aangestoken door de zinnen van een auteur.

De maand van de filosofie ging wat traag van start wegens problemen met de levering van het traditionele essay. Het essay is nu binnen: Macht en verbeelding van Femke Halsema, E 4,95. We hebben een flinke stapel. Wel denken, maar zonder Halsema? Dan hebben we ook de essaybundel Jonge denkers – Verbeelding aan de macht, met filosofische essays geschreven door middelbare scholieren.
Wat wij aanraden voor deze maand staat hieronder.

De hedendaagse handlettermode met levensverlichtende quotes is er niet voor niets, volgens mij. Wij atheïsten hebben geen spreuken die we kunnen inzetten op momenten van geestelijke nood. Geen Onze vader, geen weesgegroetje. Zelf Ohm mani padme hum is eigenlijk leeg. Daarom vullen grootse wijsheden instagram, denk ik, uit de behoefte aan een formule, een bezwering wanneer niets anders helpt. Ik heb zocht een nieuwe bezering en vond er één in een onverwachte hoek.

Er zijn bepaalde kenmerken waarvan ik zo langzamerhand weet dat ze voortkomen uit mijn stresslevels. Onrust in mijn hoofd, bijvoorbeeld. Suizen in mijn oren. Ongedurigheid.

Sei Shōnagon is als een gevat, opmerkzaam nichtje, dat met brille haar mening over alles te berde brengt. Of het gaat over de beste kleur bovenkimono voor de 7e maand, haar ervaringen met heren of een lijstje van Vreselijk vieze dingen: ‘Naaktslakken./De haren van een bezem waarmee een vuile vloer wordt geveegd./Eetkommen in het vertrek van de hogere adel.’

Hella Haasse zou vorige week 100 zijn geworden. Een klant en ik mijmeren over haar werk.

Er verschijnen te weinig ontregelende kinderboeken. Dat vind ik. Te weinig kinderboeken die een beetje vreemd zijn, maar wel ergens over gaan. Met situaties die vanuit een scheve hoek benaderd zijn, maar tegelijkertijd met herkenbare kinderervaringen.

Lezen is voor mij ontspanning. Dat botst soms met het lezen dat ik voor mijn werk moet doen. Niet alle boeken die ik moet lezen voor mijn werk zijn ontspanning, niet alle boeken die ik lees om te onspannen dragen bij aan mijn werk.

Ik heb me veel ontspannen in 2017.

Gesprekken met vrienden van Sally Rooney is een boek dat je makkelijk te oppervlakkig leest, zo getuige de gematigd positieve recensie van Toef Jaeger in NRC Handelsblad. Een boek voor millenials, zo typeerde ze het. Volgens mij is het een veel universeler verhaal over de eerste stappen in de volwassen wereld.

Of het waar is weet ik niet eens. Ergens online liep ik het tegen het lijf en misschien is het wel een internetmythe. Maar als het niet bestaat, is het mooi genoeg om meteen uit te vinden.

Het gaat om de IJslandse traditie Jólabókaflód.* In IJsland verschijnen de nieuwe boeken in aanloop naar Kerst. Uit een dikke catalogus met verse letters kiezen mensen boeken voor elkaar, die ze elkaar op Kerstavond geven. Daarna trekt iedereen zich met warme choclademelk terug om in zijn boek te lezen.